Γεια σου, είμαι η Κωνσταντίνα Αποστολοπούλου Φλώρου και είμαι η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και από μικρό παιδί, θυμάμαι να ταλαιπωρούμαι με το βάρος μου. Από έφηβη μέχρι και πολύ αργότερα, πάντα προσπαθούσα να είμαι πιο αδύνατη, πιο όμορφη, πιο θελκτική, με την ελπίδα πως θα εντυπωσιάσω επιτέλους τους γύρω μου. Η αυτοπεποίθησή μου ήταν στο ναδίρ, αν και ήμουν πολύ ικανή με ό,τι καταπιανόμουν. Όμως πάντα με βασάνιζε το ότι είχα παραπάνω κιλά και πίστευα πως κανείς δεν θα με ήθελε, έτσι όπως ήμουν!
Ούτε λόγος να αγαπήσω το σώμα μου, μισούσα την κυτταρίτιδα που είχα, την κοιλίτσα που δεν ήταν φλατ, τα πιο φουσκωτά μου μαγουλάκια. Παρότι δεν ήμουν ποτέ σε πολύ μεγάλο σώμα, πάντα ένιωθα πολύ χοντρή και άσχημη.
Κατά την διάρκεια της εφηβείας μου, μεσουρανούσε η Kate Moss και το λεγόμενο “heroin chic” στυλ (!), το οποίο υποτίθεται αντανακλούσε μια ευρύτερη τάση μινιμαλισμού στην μόδα που τόνιζε τη δομή των οστών του σώματος. Τα σωματικά πρότυπα που προωθούνταν τότε ήταν απολύτως μη ρεαλιστικά, ενώ το μότο της εποχής ήταν το «Τίποτα δεν έχει τόσο καλή γεύση όσο το να είσαι αδύνατος/η» (!). Όλο αυτό σίγουρα συντέλεσε στο να αποκτήσω εμμονή με το βάρος μου.
Επίσης όλοι οι γύρω μου και ιδίως οι γυναίκες ασχολιόντουσαν με το βάρος – είτε το δικό μου, είτε το δικό τους. Όλοι έκαναν κάποια δίαιτα και φράσεις του τύπου “θα ήσουν πολύ πιο όμορφη, αν έχανες μερικά κιλάκια”, ήταν καθημερινές.
Δε φορούσα ποτέ αμάνικα, ή κοντα (σορτσάκια ή φούστες) για να δείχνω πιο αδύνατη. Προσπαθούσα συνεχώς να θυμάμαι να ρουφάω την κοιλιά μου και σκεφτόμουν συνεχώς πότε και τί θα φάω. Κι αν εκεί που θα πάω, πρέπει να φάω και αν θα βρω κάτι που να επιτρέπει η δίαιτα μου για να το φάω.
Δεν είναι τυχαίο πως υπήρξε έξαρση στις διατροφικές διαταραχές την δεκαετία του 90, αφού από την μία η μαζική έκρηξη των μέσων ενημέρωσης και μόδας, προωθούσαν ανέφικτα πρότυπα, από την άλλη ξεκίνησε η “μανία” των προϊόντων με χαμηλά λιπαρά, η εμμονή με τις θερμίδες (εσύ, είχες βιβλιαράκι-θερμιδομετρητή;) και η νοοτροπία ότι η αξία ενός ατόμου ισοδυναμεί με την φυσική του κατάσταση.
Οπότε πάντα πίστευα πως κάποια στιγμή θα βρω εκείνη την δίαιτα που θα με βοηθήσει να αποκτήσω κορμί σαν να ήμουν άγγελος της Victoria Secret (που ήταν το στυλ που ακολούθησε μετά το heroin chic – ήταν πιο εφικτό, αλλά και πάλι ανέφικτο για τις περισσότερες γυναίκες). Έκανα λοιπόν άπειρες δίαιτες, πάντα με την ελπίδα πως «αυτή τη φορά» θα τα καταφέρω. Χημικές δίαιτες, δίατες με σούπες, την δίαιτα της Nasa, ό,τι κυκλοφοορούσε το δοκίμαζα κι ας ήμουν ακόμα στην ανάπτυξη. Το μόνο που έβρισκα όμως ήταν περισσότερη απογοήτευση και κούραση.
Θυμάμαι μάλιστα κάποια εποχή στο Λύκειο, είχα απελπιστεί τόσο που έτρωγα μόνο παξιμάδι με γάλα για πρωινό, ένα φρούτο ίσως αργότερα και αν πεινούσα πολύ, ξανά παξιμάδι με γάλα για βραδινό. Ναι, μόνο αυτά. Αυτό το έκανα για περίπου δύο εβδομάδες νομίζω, πριν να λιποθυμήσω ξαφνικά στην κουζίνα, από έλλειψη σιδήρου (έχω και στίγμα). Με κάτω όριο το 60 μg/dL, εγώ είχα κάτι σε 15 μg/dL – μας είπαν πως έκαναν τις εξετάσεις 3 φορές γιατί δεν πίστευαν πως μπορούσα να σταθώ όρθια. Εγώ από την άλλη, πέρα από την λιποθυμία, ένιωθα μια χαρά! (..να’ ταν, τα νιάτα 2 φορές..)
Εννοείται μετά με πλάκωσαν στο φαγητό και εγώ το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν πως θα παχύνω πάλι πάνω που είχα αδυνατίσει λίγο – ήταν τόση η πλύση εγκεφάλου που δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο, εκτός από το βάρος μου. Δεν μπορούσα να αντιληφθώ πως κινδύνευε η ζωή μου και πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η διατροφή στην υγεία. Ευτυχώς η μαμά μου είναι πολύ επίμονη και παρακολουθούσε σαν γεράκι τί και πόσο τρώω και έτσι μέσα σε ένα τρίμηνο, είχα συνέλθει (και είχα πάρει πίσω τα λίγα κιλά που είχα χάσει).
Το γεγονός όμως ότι κανείς δεν ήξερε πώς πρέπει να τρώω για να παίρνω όσα χρειαζόμουν και να αισθάνομαι κορεσμό, δεν βοηθούσε καθόλου την καταστάση μου, γιατί πήγαινα από το “κρέας και σαλάτα και όλα τα άμυλα είναι ο σατανάς“, στο “ΦΕΡΕ ΟΛΑ ΤΑ ΨΩΜΙΑ ΝΑ ΦΑΩ ΤΩΡΑ, ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΤΡΩΩ ΜΟΝΟ ΚΡΕΑΣ ΚΑΙ ΣΑΛΑΤΑ“.
Ακόμα θυμάμαι με φρίκη το συνηθισμένο πρωινό που είχαν τότε οι περισσότερες δίαιτες που ήταν μισό ποτήρι γάλα λάιτ με 3-4 κ.σ. δημητριακά – όντας στην εφηβεία με τις θερμιδικές ανάγκες που είχα, αυτό δεν με κράταγε ούτε μισή ώρα εννοείται. Προσπαθούσα όμως να ξεχάσω πως πεινάω, μέχρι να έρθει η ώρα του μεσημεριανού στο οποίο εξαφάνιζα ό,τι υπήρχε μπροστά μου μέσα σε 5′.
Εννοείται πάλι δεν χόρταινα, αλλά είχα καταλήξει στο συμπέρασμα πως για να γίνω αδύνατη, θα πρέπει να πεινάω συνέχεια, οπότε είχα αποδεχτεί την μοίρα μου και απλώς έκανα υπομονή μέχρι το επόμενο γεύμα, ..ή μέχρι να βρεθεί ένα burger ή σουβλάκια μπροστά μου, όπου και έτρωγα ποσότητες που τώρα δεν μπορώ ούτε για αστείο να φάω, αλλά ήταν τόση η τρέλα μου να χορτάσω, που δεν καταλάβαινα καν πόσο έτρωγα.
Μακάρι να είχε υπάρξει τότε ένας άνθρωπος να με μάθει να τρώω σωστά και να μου πει πως πρέπει να βάλω την άσκηση στην ζωή μου σοβαρά. Όχι, εντάξει, για την άσκηση μου το λέγανε, αλλά εγώ δεν ήθελα. Δεν ήξερε όμως κανείς να μου εξηγήσει πόσο σημαντικό ήταν αυτό κι επίσης κανείς στην οικογένεια μου, δεν έκανε συστηματική άσκηση, οπότε δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να κάνω εγώ.
Δεν χρειάζεται να σου αρέσει το σώμα σου, ή να το αγαπάς, για να το φροντίσεις. Ξαναδιάβασε το.
η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες
Τα υπερφαγικά επεισόδια
Αν δεν το κατάλαβες ήδη από όσα έχω γράψει, εννοείται πως όλες αυτές οι δίαιτες, με οδηγήσαν σε υπερφαγικά επεισόδια. Συνδυαστικά με κάτι έντονες αλλαγές ζωής που προέκυψαν εκεί στα 12-13 μου, ξεκίνησα τα πιο πολλά βράδια να τρώω ό,τι έβρισκα μπροστά μου – ενώ είχα φάει βραδινό. Μπορεί να έτρωγα 300 γρ γκούντα με 10 παξιμαδάκια, ή να άνοιγα την κατάψυξη και να έτρωγα μισό οικογενειακό παγωτό. Ή και τα δύο μαζί, σε τυχαία σειρά.
Αισθανόμουν απαίσια μετά, αλλά δεν μπορούσα να το ελέγξω και τις πιο πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμουν καν ό,τι το κάνω, μέχρι να φτάσω να νιώθω πως θέλω να κάνω εμετό. Ξεκίνησα κάποια στιγμή να καταγράφω όλα όσα έτρωγα σε αυτές τις φάσεις, γιατί κάπου διάβασα πως μπορεί αυτό να με βοηθούσε και τρόμαξα με όσα έγραφα. Πολύ σταδιακά και αργά, άρχισα να μειώνω την συχνότητα αυτών των επεισοδίων, αλλά μου ήταν αδύνατο να τα σταματήσω εντελώς. Θα έκανα σίγουρα 2 ή 3 κάθε εβδομάδα. Είδα και διάφορους ειδικούς ψυχικής υγείας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Τελικά, μετά από σχεδόν 20 χρόνια και αφού βρήκα μια ειδικό ψυχικής υγείας που με βοήθησε απεριόριστα, κατάφερα επιτέλους να τα ξεπεράσω εντελώς. Και πλέον θέλω να βοηθήσω όσο περισσότερο κόσμο μπορώ να βελτιώσει την σχέση του με το φαγητό.
Σημείωση: Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε ψυχοθεραπευτής. Προσφέρω διατροφική καθοδήγηση και πρακτική υποστήριξη. Αν χρειάζεται ψυχολογική στήριξη, σε καθοδηγώ σε αξιόπιστους επαγγελματίες ώστε να δουλέψουμε συντονισμένα.
Και τελικά πώς και ασχολήθηκες με την διατροφή;
Ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας με έκανε, το 2014, να ανακαλύψω την αγάπη μου για την επιστήμη της διατροφής. Έτσι, ενώ μέχρι τότε ήμουν δικηγόρος, αποφάσισα να επιστρέψω στα θρανία και το 2017 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο ΙΕΚ Άλφα στην ειδικότητα “Ειδικός Διαιτητικών Εφαρμογών” (πλέον ονομάζεται κάπως αλλιώς). Όμως ούτε αυτό μου έφτασε και το 2024 ολοκλήρωσα τις σπουδές μου στο Μητροπολιτικό Κολλέγιο, σε συνεργασία με το Queen Margaret University στην ειδικότητα της Διαιτολογίας (BSc Dietetics). Σήμερα είμαι Διαιτολόγος – Διατροφολόγος με άδεια ασκήσεως επαγγέλματος, ενώ είμαι μέλος μέλος της Ένωσης Διαιτολόγων – Διατροφολόγων Ελλάδος (ΕΔΔΕ).
Δεν σώζω τον κόσμο, σώζω την σχέση σου με το φαγητό
Το 2021, εν μέσω της δεύτερης καραντίνας και των σπουδών μου στην διαιτολογία, όντας κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας, αποφάσισα να αλλάξω κάτι δραστικά και ξεκίνησα συστηματική γυμναστική και διατροφή με αυστηρή μέτρηση μάκρος – ναι, μία ακόμα δίαιτα, που όμως ήταν η πιο ελεύθερη από όσες δίαιτες είχα κάνει έως τότε (από εκεί να καταλάβετε τί έχω περάσει), αφού μπορούσα να φάω ό,τι ήθελα, αρκεί να “χωρούσε στα μάκρος” (μτφσ: να είχε όση πρωτεΐνη, υδατάνθρακες, λιπαρά και θερμίδες χρειαζόμουν για να πιάσω τους στόχους μου – αν δεν ξέρεις σε τί αναφέρομαι, μην αγχώνεσαι, είναι απλά η πιο “μοντέρνα” εκδοχή της παλιάς γνωστής δίαιτας με θερμίδες).
Στην αρχή οριακά δεν έπαθα εγκεφαλικό. Τί εννοείς μπορώ να φάω Ό,ΤΙ θέλω; Αυτό είναι άκρως ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΟ κι ΑΝΗΚΟΥΣΤΟ και ίσως να είναι και ΠΑΡΑΝΟΜΟ, δεν ξέρω, αλλά εγώ έτσι νομίζω. Κι αν δεν είναι, ίσως θα έπρεπε να είναι, πώς είναι δυνατόν να μπορώ να φάω Ό,ΤΙ θέλω;!! Φυσικά, προφανώς όχι παγωτό, ή άλλα “κανονικά” γλυκά, σωστά; Απλά μπορώ να φάω ας πούμε όσπρια ή φρούτα, που τότε τα θεωρούσα του Σατανά, αφού τότε έκανα διατροφη (πολύ) χαμηλών υδατανθράκων.
Ήμουν τρομοκρατημένη πώς θα παχύνω και γενικά κάτι κακό θα γίνει στον κόσμο, ή σε μένα και θα πάθω τακαμούρι, ή κάποια άλλη περίεργη ασθένεια που κανείς δεν έχει ακούσει και μετά θα μου λένε πως το έπαθα γιατί έφαγα κανονικό, ορθόδοξο σουφλέ σοκολάτας με ζάχαρη και αλεύρι, αλλά ήμουν τόσο απελπισμένη, που αποφάσισα πως θα το δοκιμάσω για 6 μήνες!
Προς μεγάλη μου έκπληξη, δούλεψε και έχασα βάρος, ενώ η γυμναστική μου άλλαξε κυριολεκτικά τη ζωή, πιο πολύ από την διατροφή. Μου άρεσε που το σώμα μου άρχισε να στέκεται καλύτερα, μου άρεσε που σταμάτησε να πονάει η μέση μου, μου άρεσε που ένιωθα δυνατή και δεν είχα πρόβλημα να κουβαλήσω όλα τα ψώνια του σούπερ μάρκετ σε μία γύρα. Μετά από 6 μήνες είχα γίνει hooked και ήξερα πως δεν πρόκειται ποτέ να την σταματήσω. Μπορεί να μη κάνω πλέον, όσο συχνά έκανα (δεν είμαι και σε καραντίνα πια), αλλά πάντα προσπαθώ να την κάνω προτεραιότητα, γιατί ξέρω πως χωρίς αυτήν, το μέλλον μου προβλέπεται ζοφερό. Και δεν θα ήθελα.
Για να συνεχίσω λοιπόν την ιστορία, μέτραγα μάκρος on και off, για 3 χρόνια, παράλληλα με τις σπουδές μου για να γίνω διαιτολόγος. Αυτή η μάλλον καταπιεστική, ψυχαναγκαστική (γιατί πρέπει να μετράς ΚΑΘΕ μπουκιά και γουλιά) και χρονοβόρα συνήθεια, με βοήθησε να καταλάβω πως δεν υπήρχαν «καλά» και «κακά» φαγητά, όλα ήταν θέμα ποσότητας. Κι η φυσιολογική ποσότητα ήταν συνήθως ικανοποιητική, όταν ένιωθα πως μπορώ, όποτε θέλω, να το ξαναφάω.
Παρατήρησα επίσης πως όταν έτρωγα πιο ισορροπημένα γεύματα με επαρκή πρωτεΐνη και φυτικές ίνες, μου ήταν πιο εύκολο να μείνω στις προβλεπόμενες θερμίδες, ενώ αν έτρωγα πολλά απλά σάκχαρα, ή “λάθος” συνδυασμούς, και πεινούσα πιο σύντομα και είχα χαμηλότερη ενέργεια και ευεξία (συνήθως, έκανε διαφορά και η ώρα κατανάλωσης – ναι όλα αυτά μπορείς να τα ανακαλύψεις κι εσύ, αν ακολουθήσεις την μέθοδο antidiet).
Αντιλήφθηκα επίσης πως δεν χρειάζονται δραστικές αλλαγές, ούτε εξαντλητικές δίαιτες για να χάσεις βάρος και πως πιο μεγάλη σημασία έχει να αλλάξεις τρόπο ζωής και να μάθεις να τρως ισορροπημένα.
Σημείωση: Αν είσαι αρκετά αδύνατος/η και θες να αδυνατίσεις κι άλλο, είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις χωρίς εξαντλητική δίαιτα. Αν δεν έχεις κάποιο επαγγελματικό λόγο που να θες να είσαι υπερβολικά αδύνατη/ος, πραγματικά δε βρίσκω νόημα να το προσπαθήσεις, την στιγμή μάλιστα που το χαμηλό ποσοστό λίπους σου μειώνει το προσδόκιμο ζωής, ιδίως σε μεγαλύτερες ηλικίες.
Οπότε, παρότι δεν θα σύστηνα σε κάποιον να μετράει μάκρος συστηματικά, η αλήθεια είναι πως μπορούν να είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για όποιον θέλει ΜΟΝΟΣ/Η ΤΟΥ να μάθει να τρώει καλύτερα. Θα σου πάρει ώρες και αρκετή μελέτη (γιατί οι περισσότερες καταγραφές στις αντίστοιχες εφαρμογές είναι λάθος, οπότε θα πρέπει να τις επιβεβαίωνεις με κάποια αξιόπιστη πηγή), αλλά γίνεται. Και αν έχεις λίγο καλή επαφή με το σώμα σου, θα σε μάθει και διάφορα για το πώς λειτουργεί το σώμα σου και τί σε ικανοποιεί και τί όχι.
Σίγουρα δεν θα σου μειώσει τις ενοχές όμως, ή τις τύψεις, αν μια μέρα φας λίγο περισσότερο (που είναι φυσιολογικό) ή δεν ζυγίσεις/μετρήσεις/ καταγράψεις τα πάντα λόγω έλλειψης χρόνου (ακόμα πιο φυσιολογικό). Και είναι πολύ πιθανό να κάνεις λάθος στις καταγραφές, οπότε ή να τρως πολύ λιγότερο, ή πολύ περισσότερο. Και πρέπει να τρως σχετικά απλά, αλλιώς είναι λίγο εφιάλτης η καταγραφή. Γενικά έχει τις δυσκολίες του, αλλά επειδή εμένα με βοήθησε, δεν θέλω να φανώ απορριπτική, απλά σε ενημερώνω για όλα, μη πεις ό,τι δεν στο είπα.
Εξάλλου δεν υπάρχει λόγος να μπλέξεις σε όλα αυτά αφού είμαι εγώ εδώ για να σε βοηθήσω να τα βρεις όλα για τον εαυτό σου και να μάθεις να ακούς το σώμα σου και να τρως σωστά. Θέλω μόνο να ακολουθήσεις τις πολύ απλές οδηγίες μου και να μου δίνεις λίγα λεπτά καθημερινά για να σημειώνεις όσα χρειάζεται. Κι εγώ θα κάνω όλα τα υπόλοιπα.
Κι όλα αυτά, μπορώ να τα κάνω, χωρίς να πρέπει να στερηθείς το αγαπημένο σου φαγητό ή γλυκό. Θέλω να σε μάθω να τρως σωστά, να τρως από όλα και να μην έχεις τύψεις ή ενοχές για τίποτα!
η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες
Πώς έγινα η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες
Η δίαιτα με τα μάκρος με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι: Μήπως τελικά, μήπως όλες οι δίαιτες είναι το ίδιο παιχνίδι με άλλα ρούχα; Είτε λέγονται «1200 θερμίδες», είτε «κετογονική», είτε «μέτρηση μάκρος», η ουσία ήταν πάντα μία: ο στόχος τους ήταν να περιορίζω το σώμα μου με κάποιο τρόπο, ή να δυσκολεύω την ζωή μου, ή να μετράω την αξία μου με βάση νούμερα.
Έχοντας κουραστεί πολύ και νιώθοντας πως αυτή η ζωή που έπρεπε να μετράω κάθε μπουκιά και γουλιά δεν μου αρέσει, αποφάσισα πως πρέπει να βρω άλλο τρόπο να τρέφομαι και να ζω. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να ψάχνω βαθύτερα, να διαβάζω για τη σχέση μας με το φαγητό, για την διαισθητική διατροφή, για το antidiet movement. Και κάπως έτσι κατάλαβα γιατί όλες αυτές οι προσπάθειες με είχαν κουράσει: γιατί δεν μου μάθαιναν ποτέ να εμπιστεύομαι το σώμα μου.
Χρειαζόμουν όμως κι άλλες πληροφορίες. Έτσι παρακολούθησα το εξειδικευμένο πρόγραμμα “Binge Eating Essentials for Health Professionals – Βασικές αρχές για την κατανόηση της υπερφαγίας για επαγγελματίες υγείας” του Dr. Jake Linardon, ενός από τους κορυφαίους επιστήμονες διεθνώς στον τομέα της υπερφαγίας. Το σεμινάριο αυτό μου παρείχε σύγχρονα, επιστημονικά τεκμηριωμένα εργαλεία για την αναγνώριση, αξιολόγηση και υποστήριξη ατόμων με επεισόδια υπερφαγίας ή άλλες διαταραγμένες διατροφικές συμπεριφορές και με βοήθησε να καταλάβω πώς μπορώ πραγματικά να βοηθήσω.
Εννοείται δεν θα σταματήσω εκεί, απλά αυτή την στιγμή κάνω ένα διάλειμμα από τις εκπαιδεύσεις (το blog δεν θα φτιαχτεί μόνο του!), μελετώντας το βιβλίο της Evelyn Tribole, με στόχο να αποκτήσω στο μέλλον την επίσημη πιστοποίηση στο Intuitive Eating, ενώ παράλληλα εμβαθύνω σε βιβλία που αφορούν την αντιδιαιτητική προσέγγιση, τη διαισθητική διατροφή αλλά και την Polyvagal Theory, που εξηγεί πώς το νευρικό μας σύστημα επηρεάζει τη σχέση μας με το στρες, τα συναισθήματα και —φυσικά— το φαγητό (διαβάζω 3 ή 4 βιβλία παράλληλα – άμα ενθουσιαστώ με κάτι, πρέπει να μάθω τα πάντα για αυτό!).
η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες
Η φιλοσοφία μου σήμερα: εμπιστοσύνη στο σώμα, ελευθερία στο φαγητό
Σήμερα, κοντεύοντας τα 50, μπορώ επιτέλους να πω ότι βρήκα αυτό που πάντα έψαχνα: αγαπώ το σώμα μου, τρώω ελεύθερα χωρίς πίεση, ακούω τις ανάγκες μου και τρέφομαι σωστά, όχι μέσα από περιορισμούς αλλά μέσα από φροντίδα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλαγή στη ζωή μου — και αυτήν θέλω να μεταφέρω και σε εσένα.
👉 Αν λοιπόν, μετά από όλα αυτά, σε ενδιαφέρει να συνεργαστούμε, πάτα το μαγικό κουμπί παρακάτω:
η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες η διαιτολόγος που μισεί τις δίαιτες
Συνηθισμένες ερωτήσεις
👉 Θέλεις να μάθεις περισσότερα για τη διατροφή χωρίς δίαιτες; Ακολούθησέ με στο Instagram για ιδέες, tips και έμπνευση γύρω από την antidiet φιλοσοφία! Μη ξεχάσεις να μπεις και στο κανάλι για δωρεάν συμβουλές!
✨ Και αν νιώθεις ότι θα ήθελες πιο προσωπική καθοδήγηση, μπορείς πάντα να επικοινωνήσεις μαζί μου για πιθανή συνεργασία. Μπορείς να δεις το βιογραφικό μου εδώ.
Επιμέλεια κειμένου (ή συνταγής): Κωνσταντίνα Αποστολοπούλου – Φλώρου, Διαιτολόγος BSc
Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, αντιγραφή ή αναπαραγωγή του παρόντος περιεχομένου χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια – και χωρίς σαφή αναφορά στο antidiet.gr ως πηγή.
Θες να ενημερώνεσαι για κάθε νέα ανάρτηση; Γράψε το email σου και θα σου έρχεται ειδοποίηση κάθε φορά που ανεβαίνει κάτι καινούργιο στο antidiet.gr.
ΘΕΛΕΙΣ ΔΩΡΕΑΝ ΤΟΝ ΠΛΗΡΗ ΟΔΗΓΟ ΓΙΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΙΤΕΣ;
ΕΓΓΡΑΨΟΥ ΣΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΦΙΑΣ
Σχόλια